Over Jim Rubart, HET LEVENDE HUIS

Over Jim Rubart: Het Levende Huis

Micah Taylor staarde uit het raam van zijn kantoor dat op de hoek van de straat lag en uitkeek op Puget Sound. Met de rand van de cryptische brief sloeg hij in zijn handpalm.

Waarom zou een oudoom die hij nooit had gekend een huis voor hem laten bouwen? Aan de kust van Oregon. In Cannon Beach. Pal aan zee; dat stond tenminste in de brief. Maar waarom had hij van alle stadjes langs de kust nu juist dit stadje uitgekozen? Een plek die afkeer bij hem opriep. Een plek die hij koesterde. Zowel het een als het ander.

Zet het van je af. Er kon op die plek geen huis bestaan dat van hem was. Niet daar. Dit was precies het soort grap dat zijn team met hem uit kon halen. Niemand zou ooit kunnen beweren dat de bedrijfscultuur bij RimSoft saai was. Wisten ze maar hoezeer ze de plank hadden misgeslagen.

Micah zuchtte.

Maar stel nu dat de brief wel echt was…

Zo begint het verhaal van de jonge media-tycoon Micah Taylor. Je denkt dat je een roman aan het lezen bent, misschien wel een erg spannende roman – maar je hebt het mis, er is veel meer aan de hand. Lees maar, er staat meer dan er staat.

Wel eens Tolkien gelezen, In de ban van de Ring? Of De Uitnodiging (The Shack) van W. Paul Young? Paulo Coelho, De Alchemist?

Denk nu niet: Tolkien (of Young, of Coelho) is niet mijn smaak. Of: ik ben het gewoon niet met hem eens. Over smaak valt altijd te twisten, en eens-of-niet-eens-zijn speelt eigenlijk geen rol als je begint met dit boek van Jim Rubart.

Er is meer dan er is. Er gebeurt wat: in het boek, maar ook met jezelf. Je begint te lezen, aan de open haard, en je hebt je voorgenomen nog een uurtje te lezen, vanavond. Maar ophouden? Vergeet ’t maar. Je blijft lezen, port het vuur nog wat op, en heel, héél diep in de nacht (als je zo snel kunt lezen!) – sla je het boek dicht, met een zucht. De sintels in de open haard gloeien nog wat na.

Dit boek leeft. Het geheimzinnige huis, waarover het in dit verhaal gaat, is een levend huis. Micah ontmoet gewone, maar toch wonderlijke mensen: Sarah, Rick, wie zijn ze écht? Hij krijgt brieven van zijn overleden oom, Archie. Komt zichzelf tegen, heel letterlijk maar ook heel wonderlijk. Beleeft een ‘ontmoeting’ met dit huis, en elke keer als hij er weer binnen stapt, ziet het er wéér anders uit. Als door een magneet wordt hij telkens weer naar Canon Beach getrokken, maar ook weer de andere kant op, naar Seattle, waar zijn business is, z’n rijkdom, z’n carrière. En waar hij op een moment alles kwijt lijkt te zijn.

•••

Micah stond op het strand voor zijn huis en zag het laatste stukje van de zon wegzakken in zee. Een ouder echtpaar aan zijn linkerkant stak een vuur aan. Aan zijn rechterkant pakte een jong gezin hun plastic emmertjes en schepjes en gingen op weg naar de parkeerplaats bijna vijfhonderd meter van Micah’s huis.

Een geur van kampvuurrook drong zich aan hem op; hij sloot zijn ogen en ademde diep in.

‘Dank U.’ Hij opende zijn ogen om naar de hemel boven zich te kijken.

Deze dag zou voor altijd in zijn geheugen gegrift staan.

Terwijl hij terugwandelde naar zijn huis, dacht hij na over wat de volgende dag hem zou brengen. Grote dingen. Hij wist het. Morgen was het woensdag. Archiedag. Er was geen twijfel in zijn hart dat Archie’s volgende brief hem op een onvoorstelbare plek zou brengen.